Samen eten verbindt!
13 oktober 2017 - Oak Park, Verenigde Staten
Vandaag heb ik om 9.00 uur een afspraak met Joanne. Zij geeft Engelse conversatieles aan een groep Spaanssprekende vrouwen, afkomstig uit Mexico en Honduras. De lessen vinden plaats in een ruimte van de katholieke kerk, in de buurt waar de vrouwen wonen.
Vandaag is het de laatste les van deze groep. Zij volgen naast deze conversatieles ook 2 keer per week lees- en schrijflessen ESL.
De conversatieles spitst zich vandaag toe op het vinden/wijzen van de weg. In een spelvorm worden de vrouwen uitgedaagd om de juiste plek in het lokaal te vinden. Joanne heeft op de vloer een heel stratennet aangelegd en met behulp van een persoonlijke opdracht zoekt ieder voor zich de weg. Natuurlijk ontstaat hierdoor de nodige hilariteit en na enige tijd vindt iedere vrouw haar plekje.
De vrouwen hebben verschillende gerechten klaar gemaakt om de laatste les te vieren. Dit doet me denken aan onze NT2-groepen: eten verbindt! Tijdens het eten krijg ik de kans om een gesprek aan te knopen met de studenten. De meeste vrouwen zijn hierheen gekomen met man en kinderen. In Mexico en Honduras is nauwelijks werk te vinden en ook om een betere toekomst voor de kinderen te creëren, is deze keuze gemaakt. Tijdens de gesprekken komt ook naar voren dat ze zich, sinds de komst van president Trump, grote zorgen maken over hun eigen toekomst.
Na de lunch reizen Tom en ik met de trein naar Chicago.
We brengen een bezoek aan het ‘American Writers Museum’ in Michigan Avenue (http://www.americanwritersmuseum.org). In dit museum maak je op een interactieve manier kennis met Amerikaanse schrijvers vanaf 1600.
Tot mijn grote verbazing blijk ik meer Amerikaanse schrijvers gelezen te hebben dan ik in eerste instantie dacht. Tom verrast me, bij een interactief spel, met zijn grote kennis van citaten uit boeken. Zelf vindt hij dat heel normaal omdat hij nu eenmaal Engels gestudeerd heeft. Ik blijf het bijzonder vinden. Het bezoek aan de zaal met kinderboeken halen herinneringen naar boven. Blijkbaar heb ik onze kinderen een aantal kinderboeken van Amerikaanse auteurs voorgelezen. Nooit geweten dat Eric Carle een Amerikaan was :)
De tentoonstelling over het boek ‘On the road’ van Jack Kerouac loont de moeite. Het oorspronkelijk manuscript van zesendertig meter lang, is hier tijdelijk te zien. Kerouac wilde namelijk zijn proza niet onderbreken met het in- en uitdraaien van papier in zijn typmachine. Hij gebruikte blijkbaar acht lange vellen overtrekpapier die hij later aan elkaar plakte.
De rol papier heeft geen alinea’s, geen witregels, het maakt me een beetje duizelig. Het boek heb ik heel lang geleden gelezen maar nooit geweten dat dit oorspronkelijk manuscript op deze manier opgebouwd was. Na ons bezoek van 2,5 uur rijden we weer naar huis waar Senyoung op ons wacht met een heerlijke pasta! Het gesprek dat we samen hebben over boeken en films leveren me een flink aantal tips op voor thuis. We gaan het zien!
Dichtbij huis, veilig in een kring van mensen die dezelfde ervaring delen: hard moeten werken thuis, in de keuken, in de horeca, in de schoonmaak en je verlegen voelen, omdat je de taal van de nieuwe omgeving niet niet verstaat, niet spreekt. Samen duikelen in een spel, lachen om de zgn 'fouten' die je maakt samen eten en de trots ervaren dat leren lukt...
De rol van een docent in zo'n klas is enorm. Een uitnodigende en veilige leeromgeving creëren, de cursist een taak geven die zij aankan en net een stapje verder brengt en daarbij herkennen welke stap de cursist aan het nemen is op weg naar ESL A1 of NT2 A1.... dat is vakwerk!
Het leren van deze groep Mexicaanse / Hondurese vrouwen laat ook nog eens zien dat de druk van de regels rond de inburgering in Nederland totaal geen recht doet aan dit type leerder. 600 uur les moeten volgen met als uitkomst ontheffing omdat ERK A2 niet bereikbaar is, dat bevestigt alleen maar dat je niet kunt voldoen aan de eisen die de maatschappij aan je stelt.
De vrouwen in dit wijkzaaltje bij kerk krijgen op hun leerweg succeservaringen, krijgen bevestigd wat ze wel kunnen. Ook in de ANT2 klassen op het Kellebeek College werken we dwars door de regels rond inburgering aan die succeservaringen. De (her) invoering van een map, noem het portfolio, waarin de cursist verzamelt wat hij of zij geleerd heeft, wat hij of zij kan in de T2 is in een tweetal groepen in gang gezet. We zouden het teambreed moeten doorvoeren. Ook de LESLLA klas, die bij ons is op aanbevelen van de Sociale Dienst zou er baat bij hebben.
Nog één vraag Sonja: krijgt deze LESLLA klas elke ochtend conversaties? En krijgt de klas 2x per week lees- en schrijfles? Dat zou een prachtige verdeling zijn van de onderdelen in het programma. Als de mondelinge vaardigheden worden versterkt op ERK A2 en de schriftelijke vaardigheden op basisniveau worden gebracht, komen deze cursisten toegerust de praktijk in.
Ik stel het sowieso op prijs dat je reageert, wanneer ik een inhoudelijke reactie geef op de voorbeelden, die je ziet tijdens je studiereis betreffende didactiek en methodiek voor laaggeletterden, daarbinnen in het bijzonder voor LESLLA cursisten, en in het algemeen tweedetaalleerders. Naar aanleiding van je verhalen komen dialogen op gang. Dat is toch de bedoeling van dit blog? Ik zou het leuk vinden wanneer je van die mogelijkheid gebruik maakt.
En verder nog voor meelezers: LESLLA betekent: Literacy Education and Second Language Learning for Adults http://www.leslla.org