Voor de eerste keer voet op Amerikaanse bodem

Zaterdagochtend 7 oktober brengt Gert Jan me naar Schiphol Airport. Stiekem vind ik het best spannend om in mijn eentje te vliegen naar een continent waar ik nog nooit geweest ben. Na een vlucht van 8,5 uur land ik op Chicago Airport.

De controle door de douane verloopt prima en na een twintigtal minuten kan ik mijn bagage ophalen. Ook dit verloopt van een leien dakje en kan ik naar de uitgang, op zoek naar Tom Pierce, mijn gastheer. Nieuwsgierig kijk ik rond ik de aankomsthal en daar zie ik een man met mijn naambordje. Gevonden! Hij is alleraardigst, neemt de koffer van me over en brengt ons naar zijn auto. Het regent pijpenstelen, het voelt net als thuis J

Na een ritje van 40 minuten word ik in Oak Park verwelkomd door Senyoung, de vrouw van Tom en hun kinderen Bridget en Dylan. Ook Beau, de hond, blaft me volop welkom! De cadeautjes die ik voor hen heb meegenomen, zijn een schot in de roos. Vooral de kaas van onze kaasboerderij Het Vaartje valt heel erg in de smaak.

Sen geeft me een rondleiding door het huis en brengt me naar de logeerkamer. Hier wacht me een leuke verrassing. Een mooie welkomstkaart en een ‘goodiebag’ zorgen ervoor dat ik me hier erg welkom voel. Een lekkere douche (superluxe doucheruimte met stoomdoucheJ) frist lekker op. Het wordt een uitdaging om zo lang mogelijk wakker te blijven.

Rond 19.00 uur (NL  ’s nachts 2 uur), staat het diner op tafel. Sen vertelt dat ik niet in een ‘typisch’ Amerikaans gezin terecht ben gekomen. Tom en zij hebben elkaar in Korea ontmoet en zijn 17 jaar geleden naar Amerika verhuisd. De eerste jaren hebben ze in New Mexico gewoond en sinds 4,5 jaar wonen ze in Oak Park. Gezond eten is voor hen heel belangrijk en ik hoef dus niet te vrezen voor allerlei fastfood-toestanden in dit gezin. Wat ben ik toch een gelukzak!

We eten een heerlijke kaasquiche, groene salade en aardappeltjes uit de oven. Het smaakt voortreffelijk. De eerste gesprekken worden gevoerd, we wisselen werkervaring uit en maken plannen voor de volgende dagen. Tijdens de gesprekken hoor ik ook hoe lastig het soms is om gelden vrij te krijgen voor de volwasseneneducatie. Blijkbaar spelen hier 3 verschillende geldstromen: nationaal, federaal en lokaal. De afgelopen twee jaren heeft de federale overheid ineens besloten geen geld meer vrij te maken voor de volwasseneneducatie. Dit heeft voornamelijk te maken met het beleid van de republikeinse gouverneur. Het Morton College, waar ik de komende twee weken heen ga, heeft hier sterk onder te lijden. Wellicht kan ik hier later meer over vertellen.

Om 21.00 uur (4 uur NL) wil ik toch echt naar bed. Morgen gaan we een bezoek brengen aan Chicago. Ik laat me graag verrassen!